SALMINA … weerbaarheid, hoop en toekomst.
Eleven
a.m., Sulman en ik
rijden met de motorbike naar Mallickpara, een dorp op een 20-tal minuten rijden
van SSDC - Sunderban Social Development Centre, partner van PAZ.
Achter op de
motor, een zalig gevoel. Een windje bedwingt de warmte, verzacht de brandende
zon. Sommige mensen kijken ons verbaasd na, een 'blanke man' achter op de motor. Voor de een van zijn verbazing
bekomen is, heeft een ander zijn verbazing al overgenomen. De wegen zijn niet
breed, wel hobbelig. Elkaar kruisen is
soms moeilijk, maar geen hindernis die niet genomen wordt en vooral … geen
gemor, boosheid of middelvinger. Geen verkeersagressie. Geiten, koeien, honden
en kippen worden behendig ontweken of 'weggetoeterd'. Verkeersdrempels - zelfs hier - vaak
niet opvallend maar bijzonder efficiënt, worden zeer behoedzaam genomen.
Ondertussen geniet ik van het landschap, de groene pracht, de vele bloemen in
alle kleuren, bevlogen en bestoken door tientallen vlinders en insecten. Ponds zie je overal. Het
zijn kunstmatige vijvers, putten uitgegraven om de vettige leem te gebruiken
als bouwmateriaal. Hutten en hutjes van leem, de meest voorkomende woonst. Wat
verder langs de weg liggen grote palmtakken met tientallen te drogen, ze moeten
als dak bescherming bieden tegen de hitte van de zon en de slagkracht van de
hevige moessonregens.
Wanneer we in het dorp aankomen worden we verwelkomt door Sumadhi, fieldworker en SSDC - coördinator voor dit dorp. We wandelen naar de plek waar een groep jongeren wat zenuwachtig en giechelend staat te wachten om op te treden: “Theater performance by children at the village level to disseminate information on child labour and child rights.”
Straattheater om ouders en kinderen te waarschuwen voor child traffic en child labour. Voor domestic work, ook ons bekend door het levensengagement van zuster Jeanne Devos.
Middlemen, tussenpersonen, gaan langs in
de dorpen om - in het minst erge geval - kinderen te ronselen. In het
slechtste geval worden kinderen zonder meer ontvoerd. Bij het ronselen worden
ouders verleid met bedragen tot 100.000 Rs, een kleine 1.500 €. De armoede is zo schrijnend, de nood zo groot
dat ouders soms geneigd zijn toe te geven en geloof hechten aan het mooie
verhaal dat hun wordt voorgehouden. Hun kind zal in goede omstandigheden kunnen
werken in een hotel, in een confectieatelier, in een winkel, bij welstellende
en hoogstaande mensen. De realiteit is veel brutaler, mensonwaardig. De
kinderen belanden in grootsteden zoals
Kolkata, Delhi, Mumbai of worden overgebracht naar Dubai of andere Arabische steden. Zij worden tewerkgesteld
als huisslaven en goedkope werkkrachten, komen in de prostitutie terecht,
moeten bedelen. Zij worden mishandeld en misbruikt, geen tientallen, maar
miljoenen. Zuster Jeanne is beter geplaatst dan ik om hierover te getuigen.
De jongeren van het child committee
spelen hun rol met overtuiging en proberen zo ouders en kinderen duidelijk te
maken dat het verleidelijk aanbod leugenachtig is, nooit een oplossing zal bieden,
integendeel slechts ontwrichting, ellende, trauma’s. Het klinkt hard en lijkt
ons misschien overdreven, maar hier is het dagelijkse realiteit, niet meer niet
minder. Na de voorstelling heb ik een lang
gesprek met de jongeren waarbij ze ook heel nieuwsgierig zijn en graag willen
weten vanwaar ik kom, hoe mijn naam is, wat ik eet en drink en … Sir, can we come to Belgium?
Voor we het dorp verlaten gaan we
nog even op bezoek bij een paar families. Onderweg ontmoeten we Salmina. Ze
straalt, “opnieuw” moet ik erbij
zeggen. Een tijdje geleden zag de toekomst er voor haar minder goed uit.
Salmina heeft 4 zussen en 2 broers.
Haar vader - riksjadriver - is al een tijdje thuis. Een kwetsuur verhindert hem
te fietsen. Geen inkomsten dus. De familie is zeer arm, met 8 personen wonen ze
in een lemen hutje van nauwelijks 5 op 5. Ze proberen te overleven door het maken
en versieren van sari’s. Huisarbeid, kinderarbeid. De oudste zoon is getrouwd
en leeft zelfstandig. Om de ellende te verzachten, de uitzichtloosheid te
verminderen, had de vader beslist Salmina - 12 jaar - uit te huwelijken.
Een
mondje minder. Maar dit was een zware inschattingsfout. De weerbaarheid van
Salmina en van de jongeren uit het child protection committee was groter en
efficiënter dan verwacht. Salmina weigerde, deed haar verhaal aan een vriendin
van het jongerencomité en samen trokken ze zonder aarzelen naar de police
officer van Mandirbazar block. Early
marriage, een bekend thema, een nog steeds bestaande realiteit. De man had
oor naar het verhaal en zijn hart op de juiste plaats. Een bezoek aan de vader
en een dwingend voorstel volstonden. Geen huwelijk voor de leeftijd van 18. Een
verslag werd opgesteld, een overeenkomst ondertekend. Een verhaal van
weerbaarheid, daadkracht en geloof in eigen rechten, in een eigen toekomst.
Salmina gaat opnieuw naar school, ze straalt ! We bezoeken de familie, ik heb
een uitgebreid gesprek met de vader. Voor zover ik het kan inschatten, lijkt
hij het begrepen te hebben. Afwachten wat de toekomst brengt. Het gezin blijft
groot, de armoede schrijnend, een oplossing is er voorlopig niet, niet op
korte, niet op middellange termijn. Als je de context kent, besef je hoe
wanhopig mensen op zoek gaan, moeten gaan om een uitweg te vinden. Goedkeuren
niet, begrijpen wel !
Soms is er hoop, soms kan het: mensen
een hand reiken, de gewoonten keren, het onrecht een halt toeroepen.
Geïnspireerd en bemoedigd door Salmina en de jongeren, stap ik opnieuw achter
op de motor van Sulman. Het toneel, de gesprekken beklijven, de natuur gaat aan
mij voorbij, biedt voor even geen soelaas.
Bart
Massart
Sultanpur,
07.11.2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten